King Krule, At the Drive In e un prodixioso Benjamin Clementine, entre os mellores concertos desta edición
PAREDES DE COURA (PORTUGAL), 20 Ago. (EUROPA PRESS) -
O festival Paredes de Coura, en Portugal, celebraba este ano o seu 25 aniversario e fíxoo ao grande, superando a barreira das 100.000 persoas en catro xornadas infestadas de música, calor e bo ambiente.
A cita, que, xunto á Primavera Sound de Porto, é desde hai tempo referencia para festivaleros de Galicia e do norte de Portugal, arrincou xa a metade de semana na praia fluvial de Taboão.
Cunha afluencia media de máis de 20.000 persoas por día (o dato do sábado alcanzou as 27.000) e multiplicando as cifras de hai unha década, o palco principal acolleu o mércores a modo de aperitivo aos ingleses The Wedding Present tocando o seu álbum de debut, 'George Best' (1987) e aos clásicos da escena rock lusa Mão Morta.
Seguíronlles a banda electrónica Beak (o outro proxecto de Geoff Barrow de Portishead); os estadounidenses Future Islands e unha das artistas máis esperadas de todo o cartel, a escritora e rapera Kate Tempest.
AOS PÉS DO RÍO
O xoves, a unha temperatura que convidaba a refrescarse nas frías augas do río Coura, a música empezou xa de tarde no palco 'Jazz na Relva'.
Nunha contorna idílico rodeado de carballos e entre toallas, flotadores, finos e bifanas transcorreron os concertos de Uma coisa em forma de assim e Captain Boy.
Dentro do recinto agardaba unha potente sucesión de actuacións que empezou cos norteamericanos Car Seat Headrest e seguiu co novísimo e irreverente King Krule, un dos máis aclamados e cuxo son fixo vibrar máis ao público.
No seu regreso, At the Drive In esforzáronse en demostrar por que son un grupo de culto e a continuación deron paso á electrónica de Nick Murphy (o DJ australiano Chet Faker).
No palco alternativo, a mestura de hip-hop e hardcore de Ho99ou9 foi seguramente una das grandes sorpresas, para ben, pola forza e expresividade do conxunto dos de Newark (New Xersei).
Entrada a madrugada, os coreanos Jambinai presentaron o seu novo álbum, 'A Hermitage', coa elegancia e intensidade que achegan uns instrumentos milenarios que por momentos soan con estrondo, por momentos coa maior das suavidades.
Chegou a sexta-feira, é dicir, o venres, e todas as miradas centrábanse en Beach House, pero fixéronse de rogar cunha tardanza de case tres cuartos de hora, cousa nada habitual nun evento ben organizado e cumpridor cos horarios.
Con todo, o dream pop dos de Baltimore acougou os ánimos e elevou a noite a un dos seus puntos álxidos.
"BEN-JA-MIN!"
O peche desta edición será lembrado como a velada (a do sábado) en que o londiniense Benjamin Clementine meteuse no peto a medio Portugal, e demostrou que o seu é moito máis que unha boa historia para ser contada.
De feito, a súa espectacular voz, que comparan coa de Nina Simone, eclipsó o relato da súa etapa como 'sintecho' e tanto el como o seu piano e o impoñente coro deixaron de pedra ao auditorio.
Clementine cantou, gritou, murmurou, pregoou, pediu participación e deu as grazas emocionado, mentres o público respondeu motivado coreando o seu nome en varias ocasións ("Ben-ja-min, Ben-ja-min!").
Tras el virían o rock californiano de Ty Segall, as melodías frenéticas de Foals e aínda varias sesións de 'after hours' para os insaciables.
Para eles e para o resto de asistentes a organización manda unha mensaxe de tranquilidade: do 15 ao 18 de agosto de 2018, reserven a data.
