O acusado realizaba labores 'motu propio' na Catedral "practicamente sempre" e prescindiuse del "por necesidade técnica"
SANTIAGO DE COMPOSTELA, 29 Ene. (EUROPA PRESS) -
O antigo reitor do Seminario Maior Manuel Ferreiro Méndez recoñeceu a súa sinatura nun contrato que "presentou" no seu día José Manuel Fernández Castiñeiras, acusado do roubo do Códice Calixtino, para pedir unha indemnización polo seu despedimento, aínda que sostivo, fronte ao tribunal que xulga o caso, que el non asinou ese documento, xa que non se encargaba de facer os contratos.
Manuel Ferreiro compareceu este xoves como testemuña a petición da defensa na sexta xornada do xuízo polo roubo do Códice Calixtino, no que están acusado tanto Fernández Castiñeiras como a súa muller e o seu fillo.
Durante a súa declaración, Ferreiro Méndez puido ver un suposto contrato realizado por el mesmo a Fernández Castiñeiras e que, segundo contou, o propio exelectricista lle exhibiu para pedir que trasladase ao Cabido que exercía os seus labores como contratado e non como autónomo. Deste documento, a testemuña recoñeceu que a que aparece "coincide coa súa sinatura", pero rexeitou de plano que el a realizase.
"Non fixen ese contrato nin asinei ese contrato", asegurou Ferreiro Méndez, quen trasladou no seu momento a Fernández Castiñeiras a mesma información e non quixo "saber nada" das súas reclamacións. "Non fixen contrato a ningunha persoa, en todo o meu tempo no Seminario --Maior-- non fixen nunca un contrato a ningunha persoa", explicou a testemuña, ao tempo que engadiu que este era cometido "da xestoría".
Así mesmo, rexeitou a autenticidade dun presuposto para a electrificación do Claustro realizado por unha empresa compostelana de instalacións eléctricas coa que "rompeu relacións" cando entrou no Seminario. "Dende que eu me fixen cargo da administración, esta empresa para o seminario non fixo ningún traballo", ratificou, polo que "non puiden facer ese contrato".
A mención deste documento, que, non obstante, o presidente do tribunal considerou que non é pertinente na causa, levou ao propio Fernández Castiñeiras a levantarse do banco para achegarse á súa avogada e ratificar que o selo que aparencia neste se corresponde co do seminario. Manuel Ferreiro rexeitou realizar este contrato cunha empresa e precisou que o selo que aparece na sinatura "non se utilizaba" cando el foi administrador, senón que se instaurou despois de que el deixase o cargo.
FACTURAS
Distintos cóengos que declararon ante o tribunal recoñeceron as súas sinaturas no visto bo de varias facturas de traballos realizados por Fernández Castiñeiras achegadas pola súa defensa. Entre os traballos facturados, que pagaba o administrador, inclúese un do ano 2000 por importe de máis de 1,2 millóns de pesetas, un dos máis voluminosos.
Non obstante, outras facturas achegadas pola defensa crearon máis controversia e un intercambio de opinións coa acusación, dado que só se presentaron fotocopias ou, nalgúns casos, non coinciden as súas "anotacións" coas existentes nos orixinais.
DE MOTU PROPIO
O cóengo Ramiro Calvo, que tamén compareceu como testemuña, contou como Castiñeiras realizaba traballos de electricidade de xeito habitual para a Catedral, ben cando llo requirían ou ben 'motu propio''.
Así, indicou que o Cabido chamaba o exelectricista "cando necesitaban algo", aínda que "practicamente sempre" Fernández Castiñeiras actuaba pola súa conta cando vía que algo non funcionaba, xa que "para iso estaba aí". Ramiro Calvo descoñece o momento o que o acusado deixou de traballar para a basílica compostelana.
Pola súa banda, o cóengo Alejandro Barral, exdirector do Museo da Catedral, indicou que se prescindiu dos servizos de Castiñeiras "por unha necesidade técnica" e non por "un asunto de malquerencia".
Barral contou ante o tribunal, a preguntas das partes, que Fernández Castiñeiras se encargaba das "avarías" da Catedral, aínda que o facía de forma autónoma. Non obstante, dadas as "necesidades técnicas" da basílica, o Cabido considerou que "era necesaria unha atención 24 horas e 365 días" por parte dunha empresa.
PORTAS DA CATEDRAL
Na sesión deste xoves declarou tamén o director do Museo da Catedral, Ramón Yzquierdo, quen volveu incidir en que as portas de acceso ao arquivo se atopaban normalmente pechadas, así como a do despacho do deán cando el non se atopaba dentro.
Para chegar á Cámara do Códice, indicou Yzquierdo, era necesario entrar pola porta do arquivo, que debía abrirse con chave ou dende dentro, mediante un telefonillo. Unha vez dentro, o visitante era recibido "polo encargado do arquivo". Se non había ninguén dentro, apuntou, había "catro ou cinco portas pechadas con chave. "Se non es da casa, é practicamente imposible chegar", aseverou.
