A sentenza destaca que a condena "se acomoda á gravidade e perversidade do feito"
MADRID, 26 (EUROPA PRESS)
A Sala do Penal do Tribunal Supremo confirmou a pena de prisión permanente revisable a José Enrique Abuín Gey, alias 'O Chicle', polo asasinato de Diana Quer en 2016 na Pobra do Caramiñal (A Coruña), coa finalidade de ocultar un delito previo contra a liberdade sexual da vítima.
Tamén confirmou outra pena de 4 anos e un día de prisión por un delito de detención ilegal e un delito de agresión sexual, en concurso medial. Nos dous delitos apreciou a circunstancia atenuante analóxica de confesión.
O alto tribunal desestima integramente o recurso de casación exposto polo condenado contra a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia que confirmou á súa vez a ditada por un Tribunal do Xurado da Audiencia Provincial da Coruña, que lle condenou ademais ao pago dunha indemnización de 130.000 euros a cada un dos proxenitores e de 40.000 euros á irmá da vítima, e impúxolle a prohibición de aproximarse a eles a unha distancia inferior a mil metros e de comunicarse por calquera medio durante a duración da pena e, en todo caso, desde o inicio de cumprimento da mesma e ata que transcorresen dez anos desde a conclusión.
A sentenza, cuxo relatorio correspondeu ao maxistrado Vicente Magro avalou en todos os seus aspectos a adoptada o pasado mes de xuño polo Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG), que confirmou á súa vez a sentenza da Audiencia Provincial da Coruña de decembro pasado tras o fallo unánime do tribunal do xurado.
Na súa resolución, que utiliza termos especialmente duros co condenado, os maxistrados Magro, Carmen Lamela, Eduardo de Porres e Leopoldo Puente afirman que a resposta punitiva do Estado de dereito que sanciona estes feitos coa pena de prisión permanente revisable "acomódase á gravidade e perversidade do feito, a súa mecánica comisiva e o ataque tan grave a unha muller como o que despregou o recorrente".
Destaca que 'O Chicle' tratou á súa vítima "coma se fose un mero obxecto" e silenciou durante tempo o ocorrido, ata que non tivo máis remedio de recoñecer ante os axentes policiais o lugar onde estaba o seu corpo, un silencio "que tamén dana, como o fixo, á contorna familiar de Diana, polo sufrimento de non saber o que pasara con ela, e que se agrava de forma desgarradora cando percibe o que realmente ocorreu con ela, e o carácter execrable e inhumano co que foi tratada polo recorrente, o que debe supor o reproche do Estado de dereito e a gravidade da resposta punitiva".
MÓBIL DE NATUREZA SEXUAL
O Tribunal Supremo indica que hai proba suficiente que determinou a convicción do xurado de que o recorrente secuestrou a Diana para atentar contra a súa liberdade sexual e que a asasinou para evitar que Diana lle delatase polo que fixera, ocultando o seu corpo no pozo dunha forma desapiadada, e completamente espida, e deixándoa alí durante longo tempo ata que foi finalmente localizada coa súa colaboración.
Así mesmo, considera probado que, pola forma en que se desenvolveron os feitos, o móbil da actuación do acusado foi de índole sexual, non económico, e que a morte de Diana produciuse por estrangulamiento, rexeitando a tese da defensa de que se desnucou cando a atopou nun primeiro momento.
O tribunal expón que é razoable presumir, até alcanzar unha conclusión de certeza máis aló de toda dúbida razoable, que "o traslado dunha moza até un lugar apartado e solitario, con nulas posibilidades de que terceiras persoas puidesen observar a actuación do axente, sen unha motivación axustada a un ilícito contra a propiedade nin con indicio de calquera outra posibilidade que de maneira razoable puidese aventurarse, sen previas relacións entre a vítima e o seu agresor e acabando a vítima espida, obedeza a unha finalidade de atentar contra a súa liberdade sexual".
En canto aos actos de natureza sexual, a Sala expón que, aínda que non necesariamente haberían de integrar un suposto de violación, "deveñen inescusables á vista do razoado polo Tribunal, o móbil perseguido polo acusado e a posibilidade real de consumación do seu propósito, dado que a introduce no seu vehículo de forma forzada, arroxa logo o móbil e lévaa á nave nun lugar apartado; ademais, logo ela aparece espida e coa roupa interior no pozo".
CONDENA RAZOADA
Por iso, conclúe que o Tribunal non dubidou e argumentou de forma razoada que, aínda que non hai proba concreta de que a violou si levou a cabo actos de natureza sexual. Ademais, lembra que até tocamentos fugaces son constitutivos dun delito contra a liberdade sexual, polo que non se esixen actos máis graves atentatorios contra a mesma para constituír o delito contra a liberdade sexual ao que se refire o art. 140.1.2º CP para acudir á pena de prisión permanente revisable, co que a convicción do Tribunal "cumpre o cociente mínima esixida para concluír que por mínimo que fose ese ataque á liberdade sexual o feito estaría incluído no citado precepto que leva a punibilidade agravada que se lle impuxo".
Este carácter de "mínimos" -prosegue a sentenza- permite subsumir a conduta nun delito contra a liberdade sexual que admite aplicalo ao presente caso construído en virtude da inferencia de que, coa proba practicada, o xuízo deductivo levou ao xurado a admitir tal conduta, "aínda que de mínimos".
Iso evidencia, -explica o tribunal- que non se esixía un "plus" de conduta atentatoria á liberdade sexual, e que calquera que fose o acto sexual, -por mínimo que fose- que despregase na súa acción o recorrente forzándoa a espila e quitándolle a súa roupa interior para despois de facelo matala e arroxala espida ao pozo integra a conduta acertadamente tipificada, por iso, no art. 140.1.2º CP, que castiga con pena de prisión permanente revisable o asasinato posterior a un delito contra a liberdade sexual que o autor cometese sobre a vítima.
A Sala subliña así mesmo que "a perversidade do acto é elevada por supor un desprezo absoluto á muller, e á súa condición como tal, ao abordala no lugar onde a detivo, e introduciu no vehículo. Todo iso, co firme e férreo propósito de atentar contra a súa liberdade sexual, -non existe outro móbil acreditado que o sexual, a pesar dos esforzos do recorrente por suscitar o roubo- e dispondo levala ao lugar onde se dirixiu para consumar o seu atentado á liberdade sexual sen que ninguén puidese facer nada nin axudar a Diana, polo que pode entenderse o 'sufrimento atroz' que tivo que sufrir a vítima ao verse secuestrada polo recorrente, a propósito, ou podendo imaxinar, o que lle ía a ocorrer, e estando impotente e indefensa para poder evitar o que finalmente ocorreu".
Outro dato que "non pode nin debe quedar no esquecemento", segundo a sentenza, é que "a vítima foi Diana, pero ben fose calquera outra muller que pasase por alí esa noite, pola disposición e decisión do recorrente a actuar como o fixo, xa que a rapidez coa que se moveu ao detela, introducila no vehículo, arroxar o teléfono móbil e dirixirse á nave, demostraba a evidencia de que o que fixo era o que tiña preparado, e acabou executando, sendo lóxicas e coherentes as conclusións que alcanzou o Xurado froito da proba practicada.
Finalmente, a Sala considera que o xurado adoptou o seu veredicto baseándose na proba practicada no xuízo, sen estar influído polos medios de comunicación que informaron o desenvolvemento do mesmo, en contra do que sostén o acusado no seu recurso.
