Pretende o "reencantamento" do espectador coa súa nova película, 'Mimosas', un 'western' espiritual rodado nas montañas do Atlas
Cre que "o problema das relixións é que só hai regras" e afirma que "nunca" a crítica foi tan unánime como co Novo Cinema Galego
SANTIAGO DE COMPOSTELA, 3 Ene. (EUROPA PRESS) -
"Vivimos momentos de escepticismo, de cinismo e nos que non se confía no ser humano". Así se pronuncia o director Oliver Laxe, quen, coa súa nova película, o 'western' espiritual 'Mimosas', rodado nas montañas do Atlas, busca "reencantar" ao espectador.
Nunha entrevista con Europa Press, Laxe, nacido en París pero criado en A Coruña, reflexiona sobre a "espiritualidade" do filme, aínda que tamén sobre a falta de fe na sociedade occidental, e acerca de se precisamente por iso a xente está agora máis necesitada do "xesto relixioso".
Na súa opinión, o mundo asiste estes días "a unha resacralización" e 'Mimosas', que se estrea este xoves en 28 salas de toda España, "non é máis que unha expresión diso".
Recoñece que a temática da fe é "fráxil" hoxe, pero asume "a responsabilidade de insuflar ese halo espiritual" á súa obra. Defende unha diferenciación entre a institución relixiosa e o "xesto", e considera que o problema das relixións é que "se materializaron e só hai regras", pero "falta o amor".
Neste contexto, parécelle "un sinónimo da decadencia da sociedade o feito de que foi unicamente a arte o condutor da alma".
"ABANDONARSE AO CAMIÑO"
Non obstante, o pesimismo desaparece do seu discurso cando trata de explicar a súa concepción da fe, "unha pulsión humana" pola que se mostra convencido da existencia dunha "intelixencia creativa detrás das cousas".
A súa liñaxe cultural é o da "Galicia campesiña" --os seus avós son dos Ancares--. Aí "había unha fe, unha aceptación do que a vida ofrecía, unha submisión doce ao que a vida daba,", recorda.
É o que Oliver Laxe define como "unha digna submisión", e que está presente na súa última longametraxe na forma de actuar dos seus personaxes cando "aceptan o que lles dá o camiño".
"O camiño dilles: 'tedes que levar a este corpo ata Sijilmasa, a pesar de que está cheo de montañas', e eles asúmeno con digna submisión. Porque saben que cando te abandonas ao camiño sempre che pasa o mellor", expón.
Ademais, a espiritualidade en 'Mimosas' está "no cinema da película, na xeometría e na proporción das imaxes", apunta. "Un dos obxectivos que tiña era facer sentir o espectador no centro da trama. E, en paralelo, tiña a intención de invitar á viaxe máis imaxinada, o soñado, o fabulado...", advirte.
Tamén el se abandonou ao camiño durante os seis anos en que fixo 'Mimosas'. "Dalgún xeito, puiden exercitar esa aceptación, porque foi moi difícil", reflexiona.
Pon un exemplo: "Cando rodabamos nas montañas houbo un momento, sobre todo ao inicio, no que se ulía desastre. Tivemos moitos problemas de diferente índole pero eu tiña xa a crenza de que era un fracaso, que tivera cinco anos para preparar o proxecto, que fora libre para facelo e que fracasara," rememora.
Entón, admitiu que a vida lle estaba a dar "a labazada máis grande" pero que sería por algo "positivo", para crecer no intento. E ao final, 'Mimosas' saíu adiante, sempre grazas á "solidez" que lle achegou o seu irmán con Zeitun Films.
O NOVO CINEMA GALEGO
De feito, Zeitun, a produtora que cofundou en A Coruña co seu irmán, produciu xa seis films e está comprometida con nomes do Novo Cinema Galego como Lois Patiño e Alberto Gracia, entre outros. O propio Oliver Laxe recoñécese dentro dese movemento, aínda que lle dean "un pouco igual" as etiquetas.
"Recoñézome moito principalmente porque son os meus amigos a maior parte", destaca, e advirte que neles hai unha sensibilidade, motivacións e valores "similares". "Si que hai algo diferente que me parece que está a suceder en Galicia", comenta.
Ao respecto deste 'boom' do cinema "con alma" na comunidade galega, atribúeo a "un traballo moi importante" que empeza polo labor de "moi bos festivais" que lograron que haxa "moi bos espectadores".
Agora "ata hai un distribuidor", a cooperativa Numax. "Xa o temos todo", valora, antes de incidir en que se se dá este fenómeno é "porque xente como Ramiro Ledo e Xan Gómez --parte do proxecto compostelano-- puxeron a súa carreira de lado para servir á comunidade". "E crearon un cinema que repercute positivamente na sociedade e que fai que se xere un público máis esixente", engade.
Aínda sobre a súa xeración, entende que se teñen "uns a outros de espello no que se mirar", e resalta que son "bastante desacomplejados". Reivindica unha mestura de "servizo, clarividencia, sensibilidade e sacrificio", e confésase "super contento".
"Nunca en ningunha linguaxe artística na historia da cultura galega houbo tanta unanimidade dende fóra de Galicia en destacar un movemento cultural galego tan sólido", sentenza.
E chama a atención sobre que isto aconteceu nun período de tempo moi breve. De feito, en 2010, cando presentaba o seu primeiro traballo, 'Todos vós sodes capitáns', preguntábanlle "se era catalán, porque nunca viran pelis galegas".
"Hoxe fanse ciclos do Novo Cinema Galego, e coñécesenos, cítasenos, escríbese sobre nós e ténsenos de modelo... En España e fóra de España", subliña.
Ao seu xuízo, non son "nin máis sensibles nin máis especialitos", nin fixeron "nada estraño ou diferente", senón que "simplemente" deixaron os seus "egos de lado" e puxeron "a currar".
NOVO PROXECTO SOBRE O LUME NOS ANCARES
Xa coa mente nunha nova película, desvela que a localización será a casa dos seus avós en Os Ancares e que colaborará con alumnos dun máster da Universidade Pompeu Fabra.
A idea é a dun "documental creativo", de forma que deixará atrás a película "de caza" que foi 'Mimosas' --na que tiña "claro o obxectivo" e foi "a por el"-- e volverá á "cana" de 'Todos vós sodes capitáns', á espera de que sexa "a vida" a que "morda o anzol".
Será unha fita "máis híbrida" e "pequeñita" entorno aos incendios, que filmará o verán que vén. "Un pirómano que sae de casa e volve á casa", resume. Quere configurar un melodrama, "en parte, para "conmover" o público con dous personaxes, o home e a súa nai.
Lonxe do "paternalismo" dun proxecto pensado para concienciar, as súas intencións pasan por sacar o seu lado "máis provocador", cun achegamento "bastante metafísico e plástico" ao lume e no que pretende "redimir" un personaxe "vilipendiado e demonizado".
"Non quero xustificar os seus actos, quero simplemente entendelos; a min non me corresponde xulgar", puntualiza. "Entender que se esa persoa provoca sufrimento é porque sofre á súa vez (...) Quero que o espectador entenda iso e espertar nel sentimentos de indulxencia, de perdón, de misericordia, de amor.... Porque o amor é iso, basicamente: entender que o que provoca sufrimento é porque sofre á súa vez", resolve.
GRANDE PREMIO DA SEMANA DA CRÍTICA EN CANNES
Pero, polo momento, Laxe estrea 'Mimosas', tras unha grande acollida e facendo historia ao gañar o grande premio da semana da crítica de Cannes.
Como anticipo presentaraa en Numax este xoves 5 de xaneiro cun primeiro pase ás 18,00 e un segundo ás 20,30 horas. Xa o sábado 14 ofrecerá unha aula baixo o título 'Mimosas, unha música de pasos e de libros'.
"Partindo de referentes aparentemente tan afastados entre si como as novelas de cabalaría, os relatos orientais, Pasolini, o cinema independente americano ou Herzog, Oliver Laxe tece en 'Mimosas' un 'filme sobre a fe que se goza como unha película de aventuras", sinalan dende Numax.
